dito ako dinala ng kalungkutan..

ang tagal na rin yung huli akong nagsulat dito. akala ko nga hindi na ako babalik sa pagsusulat pero eto ang naisip kong puntahan dahil sa kalungkutang nararamdaman ko ngayon. mabigat na masyado kaya kailangang ilabas.

dito nagsimula ang lahat. lumipas ang dalawang buwan, sinagot ko siya.

mga pangako..mga pangarap. umasa ako sa bawat salitang sinabi niya. sobrang saya lang nung simula. ang sarap tumingin sa hinaharap lalo kapag kasama mo yung taong minamahal mo.

isang buwan..dalawa..at ngayon ika-pitong buwan na namin bilang magkasintahan.

mga pangako..mga pangarap..hanggang sa paulit-ulit na pagbasa sa text niya, dun ko lang nararamdaman na minsan, minahal nga niya ko talaga.

 

“ayaw mo na ba?”

“hindi ko alam.”

“gusto mo pa ba ‘to ayusin?”

“ikaw, gusto mo ba?”

“ako gusto ko, ikaw ba?”

(sa pilit na tono) “gusto ko din”

 

alam mo yun, ayaw mo sanang magbilang. pero di mo maiwasang ikumpara yung dating siya at sa kung ano siya ngayon. sobrang layo. inisip ko, kung hindi ba ako nagpakita ng todong pagmamahal, magiging masigasig pa din kaya siyang makuha ang loob ko? pero, nagmamahal ako. nagmamahal lang ako. ipagkakait ko pa ba sa sarili kong magpakita ng pagmamahal?

 

“mahal mo pa ba ako?”

“ewan..siguro..”

 

tagos sa puso ‘to. pero, naiintindihan ko ang nararamdaman mo ngayon, mahal. iintindihin kita. kasi, pinili kong mahalin ka.

mahal kita.

 

wala akong maisip na title para dito

dahil ilang linggo nang constipated ang utak ko.